نگاهی به «فانتوماس»؛ عطر عجیب ناسوماتو

سرشت عطر «فانتوماس» با سرشاری غلیظ و نابش، میان سویه‌های لذت‌بخش و دفع‌کننده نوسان می‌کند. شاید بعضی‌ها در برخورد اول با استشمام رایحه خربزه گمان کنند که باید این مخلوق جدید الساندرو گالتیری را کنار بگذارند، اما فانتوماس از عطرهایی است که باید به ژرفای درونی‌اش توجه کرد و اسیر قضاوت‌های اولیه‌ درباره‌اش نشد.

این عطر در برخورد اول بویی دارد شبیه به شمع‌ آب‌شده روی کاپ‌کیک و آدامس‌هایی با طعم میوه‌های استوایی که انگار با رایحه پشمک آمیخته شده‌اند. رایحه کشمران (رایحه‌ای که من با استفاده از دوز بالای آن در عطرسازی موافق هستم) درواقع سنگ بنای مرکزی در آکورد اصلی این عطر است. ترکیبات شیمیایی و آروماتیک با آن غلظت، بافت مخملین و سرشت مشک‌اندودشان با قدرت تمام خودشان را در این عطر نمایان می‌کنند و نه‌تنها نت‌های میوه‌ای را به کیفیت بهتری می‌رسانند، بلکه حالتی آمیخته با ظرافت و کهنگی به پس‌رایحه (dry down) این عطر می‌بخشند.

من گمان می‌کنم که ساختار خاص این عطر با نشانه‌گذاری‌های فراموش‌ناشدنی عطرسازش، الساندرو گالتیری، پیوند محکمی دارد. در تیزر منتشرشده فانتوماس، شبحی فرورفته در دود به تک‌گویی می‌پردازد و در تیزر دیگری گالتیری را در مقام یک دانشمند دیوانه می‌بینیم که خودش را با مخلوقات آزمایشگاهی‌اش تدهین می‌کند و ناگهان منفجر می‌شود.